محمدحسین مبین
(۱۳ آذر ۱۳۰۶، تبریز ـ ۶ مهر ۱۳۹۴، تبریز)
شاعر، نویسنده، پزشک، پدر جذامیان ایران
محمدحسین مبین به سال ۱۳۰۶ هجری‌شمسی در محله چرنداب متولد شد. تحصیلات را در تبریز و کرمان به پایان رساند. در سال ۱۳۲۸ هجری‌شمسی وارد دانشکده پزشکی تبریز شد و ۶ سال بعد به دریافت دکترای پزشکی نایل آمد.
وی در سال ۱۳۳۷ هجری‌شمسی به استخدام وزارت بهداری درآمد و خدمات خود را با یافتن بیماران جذامی در آذربایجان آغاز کرد و در سال ۱۳۳۸ هجری‌شمسی به‌عنوان کفیل آسایشگاه جذامیان باباباغی تبریز معرفی شد تا اینکه ۳ سال بعد برای طی دوره آموزشی علمی و عملی جذام، رهسپار کشورهایی مانند اسپانیا، پرتقال، نیجریه و مالی گردید و پس از طی این دوره، به ایران مراجعت و به‌عنوان رئیس آسایشگاه باباباغی مشغول به خدمت شد.
سال ۱۳۴۸ هجری‌شمسی در رشته بیماری‌های پوست از دانشگاه تبریز تخصص اخذ نمود و از بهمن سال ۱۳۵۳ به‌عنوان عضو افتخاری انجمن کمک به جذامیان ایران انتخاب گردید.
محمدحسین مبین ، علاوه بر پزشکی در وادی ادبیات نیز سهم قابل توجهی داشته و آثار بسیاری در زمینه‌های مختلف ادبی خلق کرده است که برخی از این آثار عبارتند از:
به یاد شهریار، سخنان عارفانه و نصایح حکیمانه نظامی‌گنجوی، شیطان در شعر شهریار، غنچه‌های خونین، قاپیمیز آچیلیر گونشه ساری، آچیل چتریم آچیل، گل باهاریم گل، حماسه خونین انقلاب اسلامی، سارای جذامی، آی بالام باغدا ناوار؟، قوش یوواسی و رسامین قلمینده طبیعت جانلانیر.
وی در شعر نیز دستی توانا و ذوقی قابل ستایش داشت و تخلص شمشک زینت اشعار اوست.
این ادیب خستگی ناپذیر پس از عمری سراسر جهاد علمی و ادبی، به سال ۱۳۹۴ هجری‌شمسی در اوج شهرت چشم از جهان فروبست و پس از تشییع باشکوه در قطعه هنرمندان آرامستان وادی‌رحمت به خاک سپرده شد.